Dinsdag 2 juli – dag 25: Remoulins

Hoewel het hier officieel een camping heet te zijn hebben we soms meer het gevoel in een hondenkennel te zijn terechtgekomen. Honden zijn hier van harte welkom, en dat snap ik ook wel: er is een heel groot uitlaatgebied rondom het terrein waar ze ook gewoon los mogen lopen. Maar waar de trouwe viervoeter in het verleden aan een lijn zat bij camper of caravan, en kom, vooruit, ook wel eens bij een tent, is er nu een geheel nieuwe manier bedacht om de dieren binnenboord te houden. Het oprolhek. Zoals de schaapsherder doet voor de schapen, zo bakent de hondenbezitter daarmee zijn territorium af voor zijn huisdier. En daarmee ook voor zichzelf. Soms staan er drie witte dozen op een rij, met allemaal hun eigen hekwerk rondom. Alsof je in een doorsneestraat langs de tuinen loopt. Meestal gaat het goed, een enkele keer vergeet een baasje het hekwerk goed te sluiten en ontsnappen de beesten alsnog (het zijn er vaak twee of meer). Vanmorgen ging het mis. Aan twee kanten tegelijk ontsnapten de honden, die met z’n vieren in gevecht raakten. Het leek er in eerste instantie speels aan toe te gaan, tot één van de honden een ander in de poot beet. Het gejank was tot in de verre omtrek te horen – of nou ja, in elk geval een paar caravans verder. Uiteindelijk leek het mee te vallen. Wat ik me nu afvraag, en hondeneigenaren roep ik op om te reageren: is zo’n ‘kampeerkennel’ nu echt beter dan vastliggen aan een niet al te korte lijn? Of is het alleen het gevoel van de baasjes? Wij hadden vroeger een pin die je in de grond kon draaien, met een ring die 360° om zijn as kon. Daar de lijn aan vastmaken, en de hond kon alle kanten op. Gaf nooit problemen. Maar ja, tijden veranderen en inzichten ook…kom maar door dus.

We startten rustig op vanmorgen. Het ontbijt hielden we simpel, met yoghurt en crackers, want om 13.00 zouden we gaan eten bij een favoriet restaurant hier in de omgeving: Le Tracteur. Onze dochter was ooit getipt hierover, en als we in de buurt zijn reserveren we altijd een tafeltje voor de lunch. Het eten verdient in onze ogen een Michelin-ster, zo goed is het. Ook deze keer stelde het niet teleur, het was fantastisch. Zo mooi opgemaakt, smaken die zo goed op elkaar afgestemd zijn, alleen maar lof voor de kok. We zaten in de tuin, heel sfeervol en sereen ingericht. De bediening is professioneel, allemaal aardige mensen. En dan ga je afrekenen en dan ben je maar €4 meer kwijt dan we hier op de camping betaalden voor een middelmatig hapje. Nu hadden we er geen wijn bij, alleen een karaf water, maar dan nog. En het was allemaal verrukkelijk en, ook belangrijk, niet teveel. Voor ons precies goed, maar wie er net een inspannende kanotocht van 60 km op heeft zitten zal het niet toereikend zijn.

Het enige wat detoneerde was de placemat

Nadat we eerst een berg fruit hadden ingeslagen bij een stalletje langs de weg en in de winkel daarnaast geitenkaasjes en stokbrood voor vanavond hadden gehaald reden we terug. We deden niet veel meer, en dat was nu juist de bedoeling. Terwijl we zo zaten te lezen kwam er een jongetje voorbij op een elektrische miniquad. Je weet wel, zo’n lawaaierig ding op vier wielen waarmee je door ruig terrein kunt crossen. Het jongetje, met gelukkig een helm op, was hooguit vier jaar. De gekte ten top, vonden wij. Later kwam hij nog een keer langs, deze keer door zijn ouders getrokken in een bolderkar. Zou hij niet kunnen lopen, vroegen we ons af? Je moet nooit te snel oordelen. ’s Avonds huppelde hij, met een telefoon aan zijn oor, vrolijk naast zijn vader die de hond uitliet. Wat moeten we dáár nu weer van denken??