Zaterdag 29 juni – dag 22: Cotignac

Er stond een fonkelnieuwe, supersonische Jaguar bij de receptie. De eigenaar, of beter, degene die waarschijnlijk een megalening bij de bank had afgesloten waardoor je die laatste beter eigenaar kon noemen, bleef erin zitten. De bijbehorende dame stapte uit, voorzichtig, want ze had net haar nieuwe Louboutin schoenen aangetrokken voor de gelegenheid. De bijbehorende handtas, samen goed voor zeker €2000, liet ze voor de zekerheid bij haar echtgenoot (man klinkt zo ordinair) in de auto achter. De rode zolen van haar schoenen, handelsmerk van Louboutin, geschrokken van zo veel viezigheid, kleurden in één keer bruin toen ze via het stoffige paadje naar de receptie liep. Ik vroeg me af wat ze hier kwamen doen. Ik had al verteld over het sanitair toch? En over de zwarte wormen die overal op de muren kropen? Of wisten jullie dat laatste nog niet? Enfin. Je maakt hier wat mee.

Omdat het ons gisteren goed bevallen was dat het ontbijt al op ons tafeltje klaar stond ’s morgen vroeg, hadden we voor deze ochtend ook weer croissants besteld. Likkebaardend deed ik dus de tent open, in blijde afwachting. Niets. Ik keek nog maar eens goed rond, mijn ogen net half open dus misschien lag het daaraan. Achter de tent misschien, op het bankje? Nee. Bij de tot tentplaatsnummerhouder (scrabble!) gebombardeerde dakpan, met nummer 17 erop, niks. Bij de buren was wel wat bezorgd, we waren gewoon vergeten. Gelukkig hadden we zelf ook nog wel wat toastjes, en met yoghurt én een bak aardbeien konden we de dag wel aan.

In tegenstelling tot afgelopen dagen, waarbij het alleen maar warm en zonnig was, was het zerk nu geheel afgedekt met een dik wolkendek. Koud was het helemaal niet, maar het woei wel hard. We sloten de tent goed af, spanden nog wat extra stormlijnen en reden daarna naar het Parc Naturel Regional du Verdon. De Gorges du Verdon zijn schitterend, maar de weg erlangs ligt – uiteraard – heel hoog. Niet echt handig voor iemand met hoogtevrees. Maar ik wilde het toch wel weer eens proberen, dus wij ernaar toe. Het eerste stuk door het gebied was prachtig. Het begon alleen wel steeds harder te waaien. Er waren veel wielrenners onderweg die zich soms nog nét staande konden houden, maar ook geregeld af moesten stappen omdat ze gewoonweg omvergeblazen werden. In de verte zagen we het Lac Ste Croix liggen, ooit als stuwmeer aangelegd door een grote dam te bouwen. Zo’n 35 jaar geleden gingen we daar wel eens zwemmen, samen met goede vrienden en de kinderen. We huurden dan waterfietsen met een glijbaantje erop, dolle pret natuurlijk. Intussen, we waren bijna boven en dus haast toe aan de diepten van de kloof, toen onze auto aangaf dat de wind hem te gortig werd. Hij ligt zo vast als een huis op de weg, en als je voelt dat er wat beweging in begint te komen en dan niet naar voren maar naar opzij, weet je dat het misschien niet zo verstandig is om door te rijden. Kortom, we keerden om. In het plaatsje Aups (Oeps, zeggen we), wilden we dan maar een hapje gaan eten. Er was markt geweest en er stonden nog wat van die grote parasols, die vlogen bijna de lucht in. Het personeel moest eraan gaan hangen om ze tegen te houden. Helaas waren we, net als een paar dagen geleden, te laat voor het dejeuner en moesten we ons behelpen met crêpes. Aangekondigd als ter plekke gebakken, maar gewoon opgewarmd op een plaatje. Ach, de bediening was ontzettend vriendelijk dus we klaagden niet. Op de terugweg naar de tent kochten we bij de slager twee bijzondere geitenkaasjes, of zeg maar liever kazen, in de vorm van een tand. Ze werden dan ook ‘chêvre la dent’ genoemd. Met een bakje verse salade du célerie, een baguette van de bakker ‘comme toujours, madame? Oui, s’il vous plaît’, de aardbeien en de yoghurt die we nog hadden vormde dat een prima avondmaal.

Het educatiesysteem in Frankrijk wijkt nogal af van het Nederlandse, ook als het gaat om opvoeding. In de tent achter ons stonden grootouders met hun kleindochter van naar schatting een jaar of 3. Gezellig, weekendje kamperen met opa en oma. Hopelijk heeft de kleine dat ook zo ervaren, opa en oma zelf hadden namelijk duidelijk moeite met het grootouderlijk gezag. Terwijl ze de ene sigaret na de andere opstaken – onvoorstelbaar wat je allemaal kunt doen met een sigaret in je mond: tent opzetten, eten koken, was ophangen – gaven ze hun kleindochter opdracht iets op tafel te leggen. Het meisje, net lekker aan het spelen, deed dat niet meteen. Ja, en wat doe je dan, als rechtgeaard Fransman, over beter gezegd vrouw in dit geval? Je verkoopt het kind een mep. Krijsen natuurlijk. Met de peuk in de mond werd ze uitgescholden, niet om aan te horen allemaal. Ik kon me nauwelijks inhouden. Een kwartiertje later liepen oma en kind hand in hand naar de wc’s en dan zie je meteen hoe dat werkt bij kinderen. Altijd loyaal aan de (groot)ouders, ongeacht hoe erg ze be- of mishandeld worden. Vreselijk. In Nederland is het verboden om kinderen te slaan, maar we weten allemaal dat het desondanks gruwelijk mis kan gaan.

Goed, genoeg ellende. Hoewel we over deze familie nog niet uitgepraat zijn. Ik ging voor morgen opnieuw croissants bestellen en vertelde meteen dat we niets gekregen hadden. Vergeten waarschijnlijk. Nou nee hoor, de beheerster wist 100% zeker dat de broodjes op onze plek waren neergelegd. En ik even zeker van niet. Ze liet het er niet bij zitten, beende voor me uit naar opa en oma en vroeg of die soms brood hadden gevonden vanmorgen? Ja hoor, heerlijk, dank je wel. Hadden jullie dat besteld? Nee, dat niet. Madame ontplofte bijna. ‘Ik wilde hen ervoor laten betalen, en jullie hebben ze gewoon opgegeten???’ Ze werden nog net niet van de camping afgestuurd.

’s Avonds zagen we dat de Jaguar-mensen een piepklein tentje hadden opgezet. Logisch, zo’n auto kost dan wel een klein vermogen, maar bagageruimte, ho maar. Ik kon me de gesprekken al voorstellen: ‘Ja, we hebben wel een dure auto, maar we kamperen altijd heel eenvoudig hoor! We geven helemaal niet om geld.’ Tja, makkelijk praten als je het hebt. En een jaguar: die hoort in de jungle.

Lac Ste-Croix