Voor vandaag stond de Camargue op het programma. Daar waren we al vaker geweest, maar dat was lang geleden. De laatste keer was met onze goede vrienden Harm en Gerda, helaas allebei al overleden. Harm had een dochter die al jaren daarvoor in een Franse commune was gaan wonen, in de buurt van Briançon, waar ze schapen hielden. Ze hadden ook een zomerverblijf in de Camargue, een heel groot oud huis met een enorme tuin. We werden er allemaal uitgenodigd, mochten er blijven slapen en eten. Dat laatste was een ervaring: kilo’s haricots verts werden gepunt, en een evenzo grote hoeveelheid kippenlevers van de witte zeentjes ontdaan. Alles uiteraard 100% biologisch, uit eigen tuin en van eigen kippen. Alles werd bereid met eend flinke hoeveelheid knoflook, die fijngesnipperd meegebakken werd. Een flinke klont roomboter bij de levertjes maakte het af. Nog nooit hadden we zulke lekkere levertjes gehad, en ook de boontjes waren van uitzonderlijke klasse. Minder was meer, in dit geval. Ik proef het nog. We sliepen elk met ons eigen gezin op een slaapkamer waar het snoei- maar dan ook snoeiheet was. Met natte handdoeken over ons heen probeerden we de nacht enigszins acceptabel door te komen. De volgende ochtend gingen we naar een strand in een afgelegen gebied. Ik doe er een kaartje bij om aan te geven waar je het beste naar toe kunt als je er in de buurt bent. Wel een waarschuwing: de weg ernaar toe zat stikvol kuilen en hobbels, met ook veel stenen, door dat prachtige gebied, met heel veel vogels en flamingo’s. Maar toen kwamen we op dan ook bij een heel mooi, afgelegen strandje. Het zeewater was er gewoon warm!
Het gaat om de weggetjes met de rode belijning (klik voor een vergroting), de tweede geeft het grotere overzicht. Maar je bent gewaarschuwd, hobbels en kuilen; kilometers lang! En ik geef geen garantie 😉
Vandaag deden we het anders. Op aanwijzingen van – alweer – een dochter namen we de D570, richting Stes-Maries-De-La-Mer. Zo’n 5 km voor dat plaatsje bevindt zich het Parc Ornitologique Pont de Gau, een ornothologisch onderzoekscentrum. Rondom het leefgebied van de vele watervogels, groot en klein, hebben ze een route aangelegd die je deels of helemaal kunt lopen. Langs het pad zijn talloze observatiehutten en -torens te vinden, en ook hebben ze overal plekken gemaakt waar je van redelijk dichtbij de vogels kunt bewonderen. Beslist een aanrader! We waren natuurlijk van plan de lange route te lopen, maar gezien de hitte gecombineerd met weinig schaduw zagen we daar van af. Je moet de goden niet verzoeken. Over de kortere route, een afstand die je normaal gesproken in een half uurtje loopt, deden we evengoed al twee uur. Overal bleven we stilstaan om ons te verbazen over zoveel moois, geen mensenhand te pas gekomen aan het ontwerp van die flamingo’s die een spectaculaire vuurdans ten beste geven als ze opeens allemaal tegelijk opvliegen. De onderkant van de vleugels vlammend rood, evenals de poten. Kolonies vol zilverreigers die hun nesten in de bomen hadden. Mensen met jonge kinderen deden een klein stukje van de korte route, maar zelfs dan is het zeer de moeite waard.
We zouden eigenlijk onze fameuze schaapherderspot eten (zie voor recept en uitleg ons blog Slovenië-Italië-Frankrijk 2023 14 juli, dag 20), maar het was gewoon te warm. Ik had nog een pak gazpacho koud staan (leve de elektrische koelbox!), en met kaas en brood was dat meer dan genoeg. Genietend van de stilte en de rust sloten we de avond af. Wat een plek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie hier een reactie achterlaten!