Zondag 7 juli – dag 30: Remoulins – Cluny

De weergoden zijn ons bijna deze hele vakantie goed gezind geweest. Alleen in Slovenië was het koud en regenachtig, hoewel we toch ook daar een mooie wandeling in de zon hebben kunnen maken, naar het meer van Bohinj. In Venetië hebben we alleen maar goed weer gehad, gewoon heerlijke temperaturen tussen de 25 en 28 graden. Alleen de laatste dag werd het broeierig. In Piemonte, in Italië tegen de Franse grens aan, was het goed toen we aankwamen. ’s Nachts en de dag erop was er wel af en toe een bui maar goed te doen. Aangezien de verwachtingen daar wel ronduit slecht waren en er in de bergen van de Mercantour in Frankrijk ook veel water naar beneden zou komen veranderden we van plan en zijn we naar de Var gereden, waar een prachtige week hebben gehad. Onze laatste stek, bij Pont du Gard, was ook alleen maar mooi. Weliswaar veel wind, maar dat werd volledig opgevangen door de nieuwe luifel. Al met al helemaal niets te klagen dus.

Vandaag braken we voor het laatst de grote tent af. We namen er de tijd voor, hadden geen haast en na een snelle douche karden we tegen elf uur weg. Richting Cluny gingen we, eens kijken hoe het er daar voor stond met de boerenfamilie (zie voor meer informatie ons blog van Frankrijk 2021, dag 25). We rijden graag op zondag vanwege de afwezigheid van vrachtverkeer en dat pakt meestal goed uit. Het advies van bijvoorbeeld de ANWB is ook altijd om de zaterdag te mijden in de zomerweekenden, en zo te zien hadden zeer veel vakantiegangers die vandaag naar het zonnige zuiden reden daar goed naar geluisterd. Maar als iedereen op zondag gaat rijden heb je evengoed een probleem. Er stond een file die begon vóór Lyon en doorliep tot voorbij Orange. Voornamelijk stilstaand verkeer, af en toe kwam er wat beweging in. Moet voor uren vertraging gezorgd hebben. Omdat wij in omgekeerde richting reden hadden we daar geen last van. Gelukkig maar, op de heenweg hadden we ook onze portie wel gehad in Oostenrijk. Het was niet ver, zo’n drieënhalf uur al met al.

We hadden een paar scenario’s in ons hoofd. Kamperen op de stadscamping, met als voordeel dat je zo het stadje in kon lopen; naar dezelfde camping als vorig jaar, in Salornay (iets verder weg); na een bezoekje aan de boerderij in Mazille nog een stuk verder rijden. We beslisten op het laatste moment en zetten ons kleine Amerika-tentje op in Cluny op de stadscamping. We waren er mooi op tijd, maar moesten bij het aanmelden wel flink geduld betrachten. Allemachtig, wat een omslachtig gedoe. De medewerker achter de balie was niet nieuw, we hadden hem vaker gezien, maar nog steeds kostte het hem de grootst mogelijke moeite A. een naam in te vullen; B. een paspoortnummer te noteren; C. een factuur aan te maken; D. het wifi wachtwoord door te geven; E. de slagboomcode aan te leveren (voor iedereen een andere). Toen we dan uiteindelijk buiten stonden en de auto het terrein op wilden rijden deed die laatste code het niet. Slagboom bleef dicht: computer says NO. Bert weer naar binnen, wéér wachten, opeens ging de boom omhoog. Ik snel erdoor heen, en zo konden we dan eindelijk een plek zoeken. Op een mooi stuk gras zetten we het tentje op. Het staat in vijf minuten, alleen ging er iets fout bij een van de boogstokken. Krak, zei hij. Dachten we. Maar het werkte allemaal, en zo konden we weer even ons Amerika-gevoel activeren. Het tentje namen we jaren geleden mee uit Amerika omdat we hem zo fijn vonden. Het slaapgedeelte is heel ruim en hoog, je kunt er makkelijk met drie man in slapen, en je hebt voorin genoeg ruimte om bij regen in te kunnen zitten.

Er was tijd genoeg om eerst langs Mazille te rijden voor we gingen borrelen en eten in Cluny. Voor de duizendste keer (of zoiets) reden we door het Bourgondische landschap, zo vertrouwd allemaal, tot we de oude boerderij op zagen doemen in de verte. Altijd spannend: is er iemand? Antoine, de boer, was vorig jaar al opgenomen in een verzorgingshuis. Het harde werken in het boerenbedrijf had zijn tol geëist, zijn lichaam liet het afweten. Elise, de boerin, ging er minimaal vier keer per week heen en hield intussen moestuin, erf en alles eromheen bij. Het hek was dicht toen we aankwamen maar het zat niet op slot. We reden dus naar binnen, en meteen stond Elise al buiten, met een buurvrouw die net wegging. Ze vloog op ons af, het eerste wat ze zei was ‘Hij is er niet meer, hij is overleden’. De emotie zat zichtbaar hoog. Niet zo gek, deze mensen zijn een heel leven samen geweest, altijd samen gewerkt in het bedrijf en waren compleet met elkaar vergroeid. Antoine bleek eind april te zijn overleden. Aan kaarten doen ze hier kennelijk niet, daarom wisten wij het niet. Eenmaal binnen in de keuken, waar in honderd jaar niets veranderd is, kwam het hele verhaal eruit. Hij was erg moe geweest, maar ze had hem de avond ervoor nog gewoon gesproken. De volgende ochtend kreeg ze een telefoontje: hij was in zijn slaap overleden. In alle rust, 90 jaar oud. Hoewel hij al een tijd niet meer thuis woonde viel het haar niet mee allemaal. De kinderen en kleinkinderen zorgden wel dat ze geen dag oversloegen, er was altijd iemand die bij haar kwam en dat was tot grote steun, maar toch…Veel later, we waren allang weer bij de tent, drong het tot me door: in plaats van het gebloemde jasschort dat ze altijd droeg, had ze nu een zwart truitje aan. In de rouw. En hoe.

Aangeslagen reden we terug naar de tent. We wisten dat het eraan zat te komen, maar we hebben zo'n verleden samen en zoveel herinneringen aan deze lieve, altijd vriendelijke man. Het was ons trouwens opgevallen dat Elise, die behalve haar moestuin ook nog één kip en een poes had, ondanks alles uitstekend op de hoogte was van het wereldgebeuren, waar ze ook een zeer gefundeerde mening over had. Ze was verder zelf kerngezond met haar 86 jaren, wat dat aangaat kan/moet ze nog even vooruit. Bij het afscheid hebben we dus maar gewoon gezegd: tot de volgende keer.

In Cluny aten we bij Café Union. Op zondag is er veel gesloten, de keuze was dus niet reuze, maar we hebben er heerlijk gegeten. Entrecôte Charollais en lekkere toetjes. De rosé die we afgelopen weken gedronken hadden werd ingeruild voor een witte Macon, en zo eindigden we de dag zo bourgondisch als het maar zijn kan. Buiten, in het zonnetje.