Zondag 30 juni 2024 – dag 23: Cotignac – Remoulins (Gard)

Ha, ze lagen er! De croissants die we gisteren besteld hadden. Wel fijn, want we hadden toch weer een reis voor de boeg, zij het niet zo’n lange. Van de Var naar de Gard, dat was de bedoeling. We hadden de boel snel ingepakt, namen hartelijk afscheid van de beheerders, zeiden niets over het sanitair maar wel over de croissants: fijn dat ze er lagen. En het moet gezegd, de plek die we hadden was hoewel wat klein ook wel de mooiste van de hele camping. Er waren namelijk ook veel plekken beneden, die erg donker waren. Wij hadden uitzicht op de prachtigste wolkenluchten en het was ook een erg lichte plek. Dat, en de centrale ligging in het gebied maakte dat we er toch erg prettig gestaan hadden. Uiteindelijk betaalden we maar €14 per nacht, met elektra mee €19. De gemeente stelt de prijzen vast, de beheerders krijgen een vast salaris. Wie langer dan 7 nachten blijft krijgt korting, wij dus. En, eerlijk is eerlijk, we zouden het voor geen goud willen ruilen voor een 5-sterren hotel. Zelfs niet als we er een Jaguar bij cadeau kregen.

Ons eerste doel was een camping in de Gard, Les Vistes. Van buren hadden we dit adres doorgekregen, en het leek ons wel wat. We kwamen er aan terwijl de receptie nog gesloten was, we verkenden het terrein dus op eigen houtje. Er was één plek die ons wel beviel, ook aanbevolen door de buren, maar vlak daarnaast stond een grote tent met toeters en bellen, en dat vonden we toch te onvrij. We besloten door te rijden naar Remoulins, naar een vijf sterren-camping waar we al veel vaker geweest waren. Het is beslist niet het soort terrein wat we doorgaans zoeken, maar met een beetje geluk en vooral buiten het hoogseizoen kun je er een mooie, vrije plek vinden. Mocht dat niet het geval zijn zouden we terugrijden naar Les Vistes. Bij de ingang, voor de receptie, was net een megagrote caravan aan komen rijden die de weg geheel blokkeerde. Terwijl er aan de kant heel veel parkeerruimte is, speciaal voor combinaties auto-caravan. We zetten onze auto maar even neer op een parkeerplaats, liepen het terrein op om een plek te zoeken en omzeilden zo de blokkade. En geluk, dat hadden we. Een plek die we vaker in beeld hadden gehad maar die altijd bezet was; leeg. Ik denk dat het iets van 200 m² is met ruim voldoende schaduw.

Het was nog steeds heel warm, ruim boven de dertig graden, en dat betekende dat we het rustig aan moesten doen. Tussen het opzetten door gingen we even zitten om water te drinken. Evengoed stond alles weer snel, en om zes uur streken we neer op het terras voor een biertje (Bert) en tomatensap (ik). We hadden besloten hier ook te gaan eten, en om acht uur zaten we aan de rosé en de bavette. Geen culinair hoogstandje, maar voor een keertje prima. Aan het tafeltje naast ons zat een duidelijk ouder echtpaar, de vrouw zwaar zongeblakerd. We raakten even aan de praat, ze kwamen uit Zeeland. Vanaf april hadden ze  aan de Costa Brava gezeten, dat deden ze elk jaar. Vandaar de diepbruine kleur, als oud, uitgedroogd leer. De mevrouw vroeg van welk jaar we waren. Ze bleek maar een klein jaar ouder dan Bert, maar het verschil had niet groter kunnen zijn. Hij was nog een stukje ouder. Mij vonden ze maar een jonkie....We namen een toetje, dat wil zeggen, een paar bolletjes ijs en terwijl we aan het smullen waren kwam opnieuw de vraag: van welk jaar zijn jullie? Tja. Hier was toch iets niet helemaal in orde. Maar ze genoten nog van elke dag, en dat was mooi om te zien.

Na het eten liepen we nog even naar de rivier, op twee minuten afstand, om van de stilte en de zonsondergang te genieten. Alles was volgens plan verlopen. Alleen de croissants, die zouden we zelf moeten halen. In het winkeltje. Op 100 meter lopen. We kregen ze liever op ons tafeltje. Altijd wat te zeuren.

Iemand vast een handdoekje klaargelegd?