Vrijdag 5 juli - dag 28: Remoulins

Update bij het blog van gisteren: ik was vergeten de genoemde kaartjes van de Camargue toe te voegen. Dat heb ik nu alsnog gedaan.

Friet van Piet, de poffertjeskraam van Trijnko Nieboer (weggepest door de gemeente  Groningen heeft hij zich nu hier gevestigd denken we), de haringkar van Kees: ze zijn er allemaal. Gelet op de uitbundige lichtsnoeren die sommige caravans en tenten versieren kan het niet anders, we kunnen hier straks een kroketje halen. Er zijn ook gezellige, vrolijke, niet al te felle tentversieringen, maar deze zijn werkelijk oogverblindend. We maken daar dan continu samen grapjes over en liggen zelf dubbel van het lachen. Mensen moesten ons een horen, denken we vaak. Maar het is niet onvriendelijk bedoeld hoor, gewoon een aardig tijdverdrijf voor ons. En iedereen moet doen wat hij zelf wil, zolang het maar niet in onze ogen schijnt als we willen slapen.

Het is de vierde of vijfde keer dat we in deze omgeving staan. Met uitzicht op de Pont du Gard, in feite geen brug maar een aquaduct. Vanuit de camping lopen we er zo heen, en dat is voor campinggasten kosteloos. We waren er al vaker, vooral ’s avonds als hij verlicht is een mooi schouwspel. Vanmorgen besloten we nu eindelijk maar eens het bijbehorende museum te bezoeken, we hadden al gehoord dat het interessant was. Het was al redelijk warm aan het worden, en bij het eerste het beste stalletje dronken we een koude cola om het vochtgehalte op voorhand aan te vullen. De brug zelf en ook delen van de weg ernaartoe zijn namelijk schaduwloos. Hier en daar maakten we voor de zoveelste keer foto’s, het blijft een ongeëvenaard stukje vakmanschap. Het museum lag aan de andere kant, dus liepen we voor het eerst de hele brug over. Er waren al redelijk wat mensen maar ook hier was het, zoals overal, bepaald niet te druk. In het museum zelf al helemaal niet: daar was bijna niemand! Jammer, want het was echt de moeite meer dan waard. Men had alles uit de kast getrokken om de bouw van het aquaduct, tussen 40 en 60 na C, zo getrouw mogelijk weer te geven. Met installaties, nagebouwde onderdelen, levensgrote mensfiguren en tal van beeld materiaal. Het werd gebouwd om Nîmes, dat voor die tijd al aardig verstedelijkt was, van drinkwater te voorzien. Dat was een gigantische klus, want het hoogteverschil tussen Uzés, waar de bronnen liggen, en Nîmes was slechts 12 meter. Het verval moest dus 24 cm per kilometer zijn. Stel je dat maar eens voor. De romeinse ingenieurs van die tijd hadden dan wel geen rekenmachines en al zeker geen computers, maar rekenen konden ze als de beste. Een huzarenstukje van de hoogste orde. Hoeveel mensenlevens er uiteindelijk mee gemoeid zijn geweest weet ik niet, maar dat het letterlijk slavenwerk was is duidelijk. De enorme, meters hoge houten raderen werden draaiend gehouden door tot slaaf gemaakten die er binnenin liepen te zwoegen, zoals muizen en hamsters dat ook doen in een rad in hun kooi. Wie het niet volhield werd er gewoon uitgegooid, hup, over de muur naar beneden. Het spel van geld en macht werd tweeduizend jaren geleden al gespeeld en zal altijd gespeeld blijven worden. De mensheid is van nature wreed. Maar goed, het was heel goed gedaan allemaal, en we bleven er zeker zo’n anderhalf uur (ik heb trouwens niet veel foto's gemaakt, Bert wel maar die kunnen we thuis pas uploaden). Op de terugweg haalden we bij dezelfde kiosk een ijsje, dat we zittend op een muurtje in de schaduw opaten.

Toen we weer naar de tent liepen zagen we dat er nog véél meer mensen waren weggegaan. Het bos was bijna leeg, bij onze plek stonden we nu helemaal alleen. Later kwam er nog een stel Duitsers staan maar daar hadden we geen last van. Als je van licht, zon én schaduw houdt is dit met stip de beste plek. Aan twee kanten begrensd door een pad (waarvan één alleen voor een enkele voetganger) en aan de andere kant door het veld richting rivier. Je kunt de hele dag in de schaduw zitten als je wilt, zon is er sowieso genoeg – als hij schijnt natuurlijk. Maar dat doet hij hier, de hele dag. ’s Avonds aten we de schaapherderspot waar ik het gisteren over had, hij was nog nooit zo goed gelukt. We waren nog van plan geweest als toetje poffertjes te halen bij Trijnko, maar ook die had zijn hielen gelicht. Terug naar Groningen, denk ik.

Leuk bloemetje hé? Kijk maar eens goed: allemaal slakjes! Ook op de foto erboven, op het hek

Een waarnemer

De kunstenaar aan het werk, in de brandende zon