Maandag 1 juli – dag 23: Remoulins

Buigend bamboe, reisverhalen in China, van Carolijn Visser. Lang geleden gelezen maar de titel is altijd blijven hangen. Hoe kom ik daar op? We bezochten vandaag, op aanraden van onze oudste dochter, de tuinen van Bambous en Provence. In tegenstelling tot de Bambouseraie bij Anduze, die we een aantal jaren geleden bezochten, was dit geen commercieel gebeuren maar een particulier initiatief van iemand. Een uit de hand gelopen hobby, op een terrein van 5,5 ha. Er staan iets van driehonderd verschillende bamboesoorten, maar ook staan er grote tonnen met waterlelies, bijzondere bomen en hier en daar wat bloeiende distels.

We werden uiterst vriendelijk ontvangen door de eigenaar. Hij legde ons uit hoe we alles konden bezichtigen, wat heel makkelijk was want de looproute was met kleine groene pijltjes uitstekend aangegeven. De toegangsprijs was met €9 pp alleszins redelijk vonden we. We liepen in eerste instantie tussen metershoge bamboebossen, al erg indrukwekkend, maar wat een gratis extraatje was: het woei heel hard. Bij de tent was dat minder fijn, hier zorgde het voor een zacht geklepper van de bamboestengels – als je ze zo kunt noemen, met hun diameter van zeker 8 à 10 cm – dat voor een natuurlijk gezang als van een windorgel zorgde. Indrukwekkend was het als een heel bos doorboog door de wind, alsof het een diepe buiging maakte voor ons als bezoekers. Alles was groen, en in de grootste variatie van tinten die je je maar voor kon stellen. Werkelijk schitterend. We keken onze ogen uit. Het was allemaal ook uitstekend onderhouden. Alleen al het maaien van het gras op dit enorme terrein moest haast een dagtaak zijn. Er waren bewust geen informatiebordjes geplaatst bij de verschillende soorten, op een enkele uitzondering na. Zo lazen we dat een bamboeplant in twee maanden zijn maximale hoogte bereikt, tot wel acht meter toe. Ze worden ‘geoogst’ als ze een jaar of twee zijn, en na droging kunnen ze toegepast worden voor een keur aan doeleinden. Meubels, vloeren, bouwmateriaal. Sterker dan staal wordt wel gezegd, vanwege hun enorme buigzaamheid. Voor verdere informatie moest je maar op Facebook kijken, het was vooral de bedoeling dat je deze plantaardige rijkdom zou ondergaan en daarbij niet afgeleid worden door tekstbordjes. Dat werkte, vonden wij. We bleven er een uurtje of twee, af en toe even zittend op een bankje om het op ons in te laten werken. Die paar bankjes en stoelen waren allemaal rood geverfd, wat natuurlijk weer een bijzonder accent gaf in deze groene wereld (voor de liefhebbers: groen en rood zijn zogenaamde complementaire kleuren die elkaar versterken. Het groen wordt groener, het rood roder. Daarom liggen er bij de slager vaak groene toefjes nepblaadjes tussen de verschillende soorten rood vlees). Tegen vijf uur hadden we de ronde gemaakt. Ik bezocht nog even de ‘droge’ wc. Het was geen dixie, zoals ik verwacht had, maar een kamertje met een wastafel, een schemerlampje en een compost-wc waar je zaagsel in gooit in plaats van met water te spoelen. We hadden het al vaker meegemaakt, maar deze voorziening hier kreeg van ons vijf sterren. Nadat we de eigenaar hartelijk hadden bedankt reden we terug naar de tent..

Dat was nog wel even een dingetje. Op de heenweg liet de navigatie het opeens afweten. Wat we ook probeerden, niets werkte. We reden af en toe een rotonde helemaal rond om daarna op de gok maar een bepaalde kant op te rijden. Door al dit gedoe nam ik een verkeerde afslag, en opeens stonden we voor het grote kasteel in Tarascon. Wow. We namen er natuurlijk een kijkje maar besloten niet naar binnen te gaan, dan zouden we de bamboe missen. Maar ook van buiten was het al indrukwekkend genoeg. Het werd eeuwenlang als militaire gevangenis gebruikt. Vanaf dit punt gingen we, net als vroeger, op de papieren kaart rijden. Ook wel weer eens leuk om die zo te gebruiken. Later heb ik de hele app verwijderd, maar dan moet je ook de kaarten opnieuw uploaden. Daar gingen mijn data. Gelukkig heb ik een abonnement met een grote databundel. Ook werd meteen duidelijk waardoor het probleem was ontstaan: doordat ik de betreffende regio niet had geüpload. Dat is vaak zo, dat je het systeem de schuld geeft maar in feite zelf iets over het hoofd hebt gezien. Een leven lang leren, laten we het daar maar bij houden.

Bij de tent was de wind, die ons ook daar heftig om de oren had geslagen, inmiddels wat gaan liggen. Het was een soort Mistral, de Tramontana die ons parten speelde. Zo heet het verschijnsel van die harde, vlagerige wind uit noordelijke richting, en die zal naar het zich laat aanzien nog enkele dagen aanhouden. De grootste zorg is of onze tent het houdt. We hadden de luifel weer aangeritst en uitgespannen om uit de wind te kunnen zitten, maar een sterke windvlaag kan de hele zaak zo van de grond slaan. We hebben de tent dan ook stevig toegesproken: gedraag je als buigend bamboe. Nu maar hopen dat hij luistert.

Het kasteel van Tarascon

Moeilijk te pakken, ze zijn zo snel die libellen,
maar uiteindelijk toch redelijk gelukt.