Vrijdag 28 juni - dag 21: Cotignac

Waarom maken ze op sommige campings het sanitair niet schoon? Vorig jaar in de Drôme was dat zo, en hier is het haast nog erger. Dat het allemaal verouderd is, dat geeft niet. Maar er zijn hier best veel kampeerders, en dan moet het gewoon elke dag schoongemaakt. Iedereen die we hier spreken heeft het erover, en iedereen haalt z’n schouders erover op. Wij ook trouwens. De plek is super, en ook nog eens goedkoop. Maar toch….

Een luie ochtend hadden we. Bij het wakker worden lagen de verse croissants al klaar op ons tafeltje, dus we konden zo aanschuiven. Ook wel weer eens lekker. Heel veel plannen hadden we niet voor vandaag. We wilden in elk geval wel naar het Massif de la Sainte-Baume, dat naast landschappelijk interessant ook een waar wandelparadijs schijnt te zijn. Nou, dat kan best, maar ons paradijs zag er vandaag een beetje anders uit: met een glaasje en een kaasje in de stoel voor de tent. In de snoeihitte echt de beste optie. In de airco van de auto was een goede tweede, dus reden we om een uur of één de camping af. De eerste stop was de Abbaye de la Celle, een plaatsje vlak onder Brignoles.

Maar liefst vijf vrijwilligers wachtten ons op en één dame was uitverkoren om ons wegwijs te maken. Dat deed ze vol overtuiging, en na een kwartier konden we dan met de bezichtiging beginnen. We waren de enige bezoekers. Het was beslist een mooi abdij, al haalde hij het niet bij die van Thoronet waar we een paar dagen geleden waren. Maar ook hier was er met erg veel zorg gerestaureerd, al vond ik het persoonlijk wel jammer dat daarbij veel zwarte stalen deuren en trappen waren toegepast. Gelukkig nog net geen visgraatparket, ik bedoel, in een abdij... Echt detoneren deed het trouwens niet, alleen werden alle zichtlijnen er naar onze smaak wat door verstoord. Heel blij waren we met de koelte binnen. Buiten was het inmiddels 36 graden, en zelfs het kleine stukje dat we van de auto naar de ingang moesten lopen (met trappen) viel ons zwaar. Behalve de ruimtes zelf was er ook een expositie, van Raphaël Dallaporta, fotograaf: Éloge du Temps. We waren niet heel enthousiast, maar dat is altijd persoonlijk. Veel fotografische composities van de kosmos, wolken en bewerkingen daarvan.

Prachtige voorbeelden van een restvorm.
Tussen de pilaren zie je de priesters staan

Redelijk afgekoeld liepen we terug naar de uitgang. Dan kom je hier weer langs de ingang, waar de dame in charge ons van eindeloos veel tips voorzag, met routebeschrijving en al, van alle mogelijke religieuze uitingen in de regio. En dat zijn er veel hoor! Je kunt je laten zegenen in een grot, een pelgrimstocht maken van een paar uur (zon!), andere kloosters bezoeken en nog veel meer. Na een minuut of twintig mochten we weer iets voor onszelf gaan doen, en door de snoeihitte renden we snel naar de auto. Op de kaart hadden we een dorpje gezien dat middenin het gebied van de Baume lag (‘Bom’, zei de mevrouw van de abdij). De weg ernaartoe was prachtig, maar wat ons een afgelegen gehucht leek was een redelijk plaatsje, vergeven van de campers en caravans die een groot weiland bevolkten. Er waren kennelijk allerlei festiviteiten deze weken, die uitermate goed bezocht werden. Niks afgelegen, niks gehucht. Nu hadden we de keus tussen een lange tocht door de bergen te maken, over een slechte weg, of maar gewoon omkeren en in Cotignac wat drinken en een boodschap doen. Het werd dat laatste. Onderweg vulden we de voorraad rosé aan, allemaal van plaatselijke wijnboeren, en op een van de terrasjes in ‘ons’ dorp was het best uit te houden. Het ligt wat hoger en het waait er altijd wel een klein beetje.

Bij de tent, waar het ook goed uit te houden was nu, kookten we eindelijk de haricots verts die al een paar dagen op ons lagen te wachten. Met verse knoflook en crème fraîche, zo lekker! Bij de slager hadden we weer merguez gehaald en een bakje ‘tartare de tomate’. Dat smaakte allemaal verrukkelijk. Ik bestelde vast croissants voor morgen, ontbijt ook weer geregeld. En zo maakten we ons op voor de laatste dag hier. Eigenlijk wilden we morgen al vertrekken, maar de weersvoorspellingen voor het gebied waar we naartoe willen, de Gard, zijn ronduit slecht. Hier niet, dus de keuze was gauw gemaakt. Nog wel een extra dagje het sanitair overleven.