Dinsdag 18 juni – dag 11: Venetië (Padua)

Het is een schril contrast met de temperaturen in Nederland, voor zover wij het goed begrepen hebben tenminste. Het wordt hier elke dag warmer, en naar het zich laat aanzien gaat de temperatuur komende dagen oplopen naar boven de 35. Gisteren werd die aanzet al gegeven, en dat merkten we goed.

Het plan was vandaag naar Padua te gaan. We waren er al vaker geweest en vonden het een mooie, gezellige stad. Naar de grootste bezienswaardigheid hoefden we niet meer te gaan, het Battistero van de Duomo di Padova, oftewel de doopkapel. We waren daar twee keer eerder geweest, en je weet niet wat je ziet, maar tegenwoordig moet je ruim van tevoren online boeken wil je erin mogen. Wij mochten destijds zo doorlopen.
We vonden een goede parkeergarage, wel zo handig bij deze temperaturen: bleef de auto nog een beetje koel. Het was voor de verandering eens een mooie, ruime garage met grote, goed toegankelijke plekken en ook nog op slechts vijf minuten lopen van het centrum. Toen we de hoek omliepen botsten we tegen een vrolijke beeldenpartij op:

Toen we uitgefotografeerd waren en verder liepen moesten we ons best doen om niet door de zon bevangen te worden, we hopten van schaduwplek naar schaduw. Vergeleken met Venetië was de stad wel een verademing, nauwelijks een toerist te zien. Al gauw besloten we dat het tijd was voor een kop koffie, die ik gekoeld en bruisend nam in de vorm van cola. Bert kreeg zijn cappuccino met een waar kunstwerk op het schuim – hoe doen ze dat toch? Met een sjabloon? Toen ik naar de wc ging, voor mijn vergelijkend onderzoek van café-toiletten, zag ik iets bijzonders. Er stond een bidet, dat was omgebouwd tot wc-pot. Wel een beetje gek dat je daar op moest gaan zitten, maar er was weinig keus.

De posters hadden we al gezien, waarop een overzichtstentoonstelling van Monet werd aangekondigd, en toen we tegen het Centro Culturale aanliepen waar die te zien was aarzelden we geen moment. Een hele goede beslissing, zo bleek, want het was er heerlijk koel! Dat was natuurlijk mooi meegenomen, maar het was werkelijk een schitterend overzicht van het werk van deze beroemde schilder. Er was veel gewerkt met audio-visuele presentaties, en hoewel we daar niet altijd fan van zijn maakte het de ervaring nu alleen maar indrukwekkender. Heel knap gedaan. Het waren allemaal werken uit het Musée Marmottan in Parijs, die door de zoon van Monet in 1966 geschonken zijn. We hebben er zeker een uur of twee zoetgebracht. Van de schilderijen heb ik geen foto's gemaakt, heb er alleen maar naar gekeken. Je kunt ze natuurlijk zelf altijd opzoeken. Hieronder wel een foto van een van de (bewegende) videopresentaties, en een mooie uitspraak.

We hadden inmiddels ook wel trek gekregen, en een klein restaurantje zonder schreeuwerige reclameborden trok onze aandacht. Er zaten alleen maar Italianen, een goed teken. Er stonden ook wat tafeltjes op straat, ik denk meer voor het idee, want tenzij je er zelf als een geroosterde kip uit wilt komen was het beslist niet verantwoord daar te gaan zitten. Binnen was het aangenaam. We aten er bigoli in een saus van ansjovis en ui. Bigoli is een wat dikkere spaghetti die van oorsprong uit de regio komt. We vulden dit maaltje aan met een ijsje bij de ijssalon om de hoek, en zo konden we er wel weer even tegen.

Om een uur of vier hadden we het wel gezien, het werd er ook niet koeler op. Terug bij de tent doken we in onze boeken. Het avondeten sloegen we over, we hadden genoeg aan wat stukjes kaas, rauwe ham en wat crackers. Wel met een wijntje erbij natuurlijk. Morgen weer een rustdag, de was doen en vooral verder niets. Zo warm. Het is ook nooit goed. Pffff.