Zondag 16 juni - dag 9: Venetië (Biënnale deel 2)

Krrrrrk! Ons kaartje, als driedagenkaart gekocht voor toegang alle openbaar vervoer in Venetië, weigerde dienst. Dat wil zeggen, het ene kaartje. Het andere deed het gewoon en gaf letterlijk groen licht. Aangezien we wel flink betaald hadden en geen zin in de boete van €50 die er aan zwart rijden dan wel varen hing, meldde ik het bij de chauffeur. Die reageerde niet eens, zijn ze hier vrij sterk in. Ok. Dan maar bij de boot proberen. Krrrrrk! Dit gebeurde ons vanaf dag één. Bij de camping, waar we bij terugkomst reclameerden, legden ze ons uit dat het ‘normaal’ was. Niks van aantrekken en vooral de bon goed bewaren.

In de bus hadden we zowaar de plaatsen voor het uitkiezen. Dat kwam ook omdat we een halte teruggelopen waren, zodat we niet tussen alle campinggasten bij onze eigen bushalte terecht zouden komen. Missie geslaagd. Tegenover ons stond een dame, zo te zien vrij hoogzwanger van een twee- dan wel drieling, met een klein jochie in een buggy. Het kind verveelde zich natuurlijk het apezuur op de rit van dik een half uur, maar je moet niet denken dat het ook maar enige aandacht kreeg. Nou ja, een beetje wel, zodra hij piepte kreeg hij de telefoon van zijn moeder waarop ze een filmpje voor hem uitzocht. Blik op het scherm = kind stil, is het adagium. Opeens kreeg ze de dringende behoefte te bellen, kon echt niet wachten (waarschijnlijk een vriendin met een kledingcrisis of zoiets), dus griste ze het toestel uit de kleine handjes waarop het kereltje het op een krijsen zette. Dat herhaalde zich een aantal keren, tot ze de bus verlieten.

Vandaag stond weer in het teken van de Biënnale, deze keer in het Arsenal. Migratie en dekolonisatie waren ook hier het hoofthema, de kunstenaars allemaal zelf op een of andere manier slachtoffer of in elk geval erbij betrokken. Net als vorig jaar waren wij ook meer onder de indruk van dit deel van de exposities. Waar hem dat precies in zat is moeilijk te duiden, maar de ruimtes die zo totaal anders waren dan de paviljoens in de Giardini speelden een grote rol. De eerste zaal die je binnenloopt is meteen zo groot en hoog, wat je ziet zo imponerend dat het je niet meer loslaat. Tenminste, die ervaring hadden wij. Wie meer wil weten, zoek op internet. Er is genoeg te vinden over dit grootse gebeuren.

Inzending van Malta, zoek op internet naar uitleg. 

Na een uurtje of wat streken we neer in het restaurant voor een iets uitgebreidere lunch dan een broodje in een servetje. Ik had erg veel zin in iets van sla, dus nam ik de Caesar salade, die overigens niets met de beroemde keizer te maken heeft maar is bedacht door Caesar Cardini, een Amerikaanse restauranteigenaar uit San Diego (VS). Hij wordt gemaakt met Romaine sla, een lekker knapperige slasoort met een wat bittere smaak. Verder zit er geschaafde parmezaan over en het geheel wordt bestrooid met versgebakken croutons. Een pittige dressing maakt het af. Deze versie bevatte volgens de menukaart ook nog kip, helemaal goed. Wat ik kreeg was ronduit teleurstellend. Er zat kraak noch smaak aan, en ik had zo mijn twijfels of de Romaine hier niet was vervangen door de veel goedkopere ijsbergsla. Onder het motto ‘dat merken ze toch niet’. Nou, ik wel. Ook de parmezaan was naar mijn idee getransformeerd in Gran Padano, en de croutons waren ronduit slap en zouteloos. Ik vroeg de, overigens zeer vriendelijke, bediende of mijn vermoeden wat betrof de sla klopte. Hij begreep totaal niet waar ik het over had. Tot we hem later de menukaart zagen bestuderen en hij bij ons terugkwam: ik had gelijk hoor! Het was ijsbergsla. Ik adviseerde hem zijn baas ervan op de hoogte te stellen dat de saladepolitie deze ‘vergissing’ had opgemerkt. Geen idee of hij dat ook gedaan heeft, en we maakten er verder maar geen punt van. Bert had trouwens iets met ravioli en inktvis, hoewel dat laatste ook wel geperste witvis kon zijn, maar het smaakte hem goed.

We vervolgden onze weg door het Arsenal tot het eind, en lieten ons toen door een bejaardenkarretje terugbrengen richting uitgang. Het laatste stuk liepen we zelf, in de hitte want de temperaturen waren aardig opgelopen. Bij de vaporette was het weer erg druk. Twee jonge mensen hadden zich pontificaal op een van de voorste bankjes neergevlijd, van die bankjes waar op staat dat ze voor zwangeren/moeder’s met kleine kinderen/gehandicapten én 70+ waren. Met mijn allerbeminnelijkste doch besliste juffenblik wees ik de jongelui daarop. Ze wisten niet hoe gauw ze op moesten staan, en zo konden we de driekwartier durende sightseeingtour door het Grand Canal rustig uitzitten. Er kwamen natuurlijk nog veel meer mensen op leeftijd binnen, en ik weet niet hoe het kwam, maar iedereen die fit en vitaal was stond onmiddellijk zijn of haar plaats af. Er is nog hoop voor de mensheid.

De bus terug was zowaar ook half leeg. Voor de laatste keer scanden we onze kaartjes, misschien hadden we deze keer geluk: krrrrrk.