Maandag 24 juni – dag 17: Cotignac

Bij aankomst op de camping, zaterdag, hadden we uitgebreid instructie gekregen van de wat morsige, norse beheerder over hoe de douche te gebruiken. Of, meer precies, het was zijn vrouw die het ons uitlegde. We kregen een polsbandje wat goed was voor 2 x 7 minuten douchen per dag, en dat bandje moest je ergens tegenaan houden in de douche. Dan op een knop drukken, en voilà, water. De dame liet met haar handen even zeer beeldend zien hoe je na een minuut, dan stopte de waterstroom namelijk weer, snel je haar en je lijf in moest zepen, dan weer op de knop drukken en afspoelen voor het definitief basta was. Begrepen? Ze keek ons streng aan. Ja hoor, begrepen.

Gisteren wilde ik douchen. Daar was ik na al dat zweterige autorijden wel aan toe. Er was een klein plankje waar je wat op kwijt kon, er waren drie grote haken om iets aan op te hangen, en al gauw was ik startklaar met mijn polsbandje om. Ik hield het voor de grote knop, die direct begon te knipperen. Maar water, ho maar. Nog maar een keertje proberen. Niets. Tot vijf keer toe geen sjoege. Nou, ik kan je vertellen dat je dan knap chagrijnig wordt. Ik kleedde me maar weer aan, deed een kattenwasje bij de wasbakken en ging verhaal halen bij de receptie. De morsige man, daar was hij weer, was duidelijk niet blij. ‘U hebt niet goed geluisterd naar wat ik verteld heb! U moet goed opletten als ik iets uitleg!’ Daarbij voorbijgaand aan het feit dat niet hij, maar zijn vrouw ons de instructie gegeven had. Zij was in het geheel niet verbaasd, kennelijk kwam het veel vaker voor dat het misging. De man, mopperend, liep voor ons uit om het nogmaals uit te leggen. En ja, toen bleek dat ik echt iets verkeerd gedaan had. Achteraf heel logisch, ik moest het bandje niet bij de knop houden maar bij een signaalpunt eronder. Pffff….Laten we het er maar op houden dat we een hele lange reis achter de rug hadden gehad toen we de uitleg kregen.

Vandaag begonnen we de dag met een bezoekje aan Carcés, het plaatsje waar we doorgekomen toen we naar de camping zochten. We hadden er mooie muurschilderingen gezien, en het leek ons sowieso eigenlijk leuker dan Cotignac. Nu is op maandag alles, of in elk geval veel, dicht in Frankrijk. Dat maakt dat elk dorp, vaak toch al vrij levenloos, heel doods overkomt. Zo ook Carcés. Maar het gaf niet, we liepen er rond, maakten mooie plaatjes (kijk altijd naar boven als je ergens bent!) en dronken een fantastische kop koffie in de bar in het centrum, waar de vaste cliëntèle al aan de pastis zat – het was elf uur ’s morgens. Omdat we niet over een fatsoenlijke kaart beschikten zochten we ook naar de Tourist Information, vroeger Syndicat d’Initiative geheten maar dat begreep natuurlijk geen hond. Deed ook meer aan de maffia denken dan aan eerbare informatie over de streek. Maar ook hier gold: maandag gesloten.

Monet?

Nee, de bloemen van de oleander vielen gewoon in het water 😊

Een gang. Zou je denken. Maar het was
 de doorgang naar de straat erachter.

We togen naar een dorp verderop, Barjols. Ook daar was het redelijk uitgestorven, maar we vonden een bakker die open was en kochten een paar stukken quiche bij wijze van lunch. Daarna door naar de volgende plaats. De omgeving bestaat hier grotendeels uit wijngaard, wijngaard en nog eens wijngaard en de bijbehorende domeinen. Die streekwijn, die we natuurlijk al meteen de eerste gekocht hadden, leek in eerste instantie wat op een rosé, maar was bij nader inzien toch eerder wit met een neiging naar rosé. Heerlijk! Maar goed, daar ging het nu niet om. We waren nog steeds op zoek naar een kaart. In St. Maximin-la-Ste.Baume, nog iets verderop, was een Hyper-U supermarkt, misschien hadden we daar meer geluk. Die supermarkt bleek in het niet te vallen bij de rest van de negoties, een Mall van heb-ik-jou daar. We raakten compleet verstrikt in toe- en afvoerwegen, verdwaalden in een grote parkeergarage en vonden uiteindelijk een plek om even de auto te stallen. In de supermarkt waren heel veel comics te koop, maar kaarten, ho maar. We gaven het op, en reden de stad in. Al snel vonden we een parkeerplek, eerste twee uur gratis. En waar liepen we tegenaan? De tourist-information! Open! Een vriendelijke dame gaf ons een vracht aan informatie mee. Om de hoek stond de Basilique de Ste Marie Madeleine, daar moesten we natuurlijk wel even in. Wat naast het gebruikelijke interieur opviel was het orgel, dat een van de mooiste klassiek orgels in de wereld bleek te zijn, gebouwd in de 18e eeuw. Er stond, als tegenhanger, ook een klein orgeltje versierd met bloemen. Verder valt er niet veel over te zeggen, ik heb niets met het katholieke geloof en al zeker niet na alle schandalen met betrekking tot misbruik, die afgelopen jaren - hoewel al decennia bekend – naar buiten zijn gekomen.

Een steen van graniet die nog gebruikt moest worden als straatsteen.
Alles werd opnieuw gelegd.

We dwaalden nog wat door de straatjes, dronken wat op het plein en terug bij de tent aten we de merguez op die nog in de koelbox zaten. Om te concluderen dat die van de slager toch echt veel lekkerder waren. Ik was toe aan een douche, maar dat moest maar wachten tot morgen. Als ik het aandurfde.