Dinsdag 11 juni – dag 4: Stara Fuzina

Eerst even dit. Het blijkt dat er iets mis is gegaan met de plaatsing van de posts van afgelopen dagen. Niet iedereen kon ze zien op de hoofdsite - tabblad 2024. Inmiddels is het probleem opgelost, iets met twee verschillende accounts. Als het goed is kan iedereen er nu weer bij komen. 

Slap Savica, zo heet de bekende waterval in dit gebied. Echt een publiekstrekker die je niet mag missen. Het mooie is, wij hoeven de deur niet uit om hem te zien, hij heeft zich namelijk in het holst van de nacht verplaatst naar ons huis. En wel in de vorm van regen. Of is het puur pesterij van de weergoden? Zo van ‘jullie dachten aan ons te ontsnappen door met vakantie te gaan terwijl het in Nederland met bakken uit de lucht komt? Mooi niet gelukt!’. Zoiets.

Het begon vanmorgen redelijk droog. Na het ontbijt reden we eerst naar Bohinsjka Bistritca om naar de dienstregeling van de autotrein te vragen. Onderweg konden we nog net een fietser ontwijken die op een barrel reed dat met tie-wraps aan elkaar gebonden was. We gooiden de tank vol, voor €1,48 per liter. Kom daar nog maar eens om. Helaas was het ook vandaag geen optie een kloofwandeling te maken, dat zou echt onverantwoord zijn. Het water kan snel stijgen, het pad is glad door alle natte stenen en een valpartij is zo gebeurd. Tja, wat dan? Nou, op naar die Slap Savica! Je komt er door langs het meer te rijden tot je aan het eind bent. Dan loop je in zo’n 25 minuten naar boven. Droog was het intussen allang niet meer, maar we lieten ons niet kisten en zetten de pas erin. Tot we bij het loket kwamen. Gratis is hier werkelijk niets. En nu ging het niet eens om het bedrag, dat stelde eigenlijk niets voor, maar we hebben ook niet echt iets met watervallen. Bovendien hadden we het behoorlijk koud gekregen, en dat was een mooi excuus om terug te gaan.

Het was ruimschoots lunchtijd inmiddels, en omdat we wisten dat we ’s avonds om 18.30 al zouden vertrekken voor het recital van Manca wilden we uitgebreid lunchen zodat we de avondmaaltijd over konden slaan. We reden dus naar Sredna Vas, waar volgens ons ergens een goed Sloveens restaurant moest zijn. Niet het fancy ding waar we vorig jaar gegeten hadden, maar gewoon degelijk eten. We hadden echter geen idee meer waar het was, het was jaren geleden dat we er geweest waren. We leven nu in een ander tijdperk, dus pakte ik mijn telefoon en tikte in ‘restaurant’, waarop Bert reageerde met ‘wat kan die smartphone daar nou aan doen?’ Nou, de weg wijzen. Binnen vijf minuten hadden we het gevonden, en we werden niet teleurgesteld. Die middag deden we niet veel meer, het bleef regenen.

Om half zeven stapte Marija bij ons in de auto en reden we naar Radoviči, de stad waar het concert van de kleindochter zou plaatsvinden. Jože was er niet, die was met een vriend ergens in Oostenrijk bij hun jongste dochter. Zij wonen daar in een groot huis, met een grote visvijver waarin reuzegrote forellen zwemmen. Toen ze het huis een aantal jaren geleden kochten zaten die vissen bij de koop in. Maar nu eten ze alle kleinere waterdieren op, en dus moesten ze gevangen worden. Dat ging op een bepaalde manier, met hulp van een of ander apparaat, en dat kon alleen vandaag. Hij zou later bij ons aansluiten.  Door de stromende regen reden we naar de plaats van bestemming. Het was zeker een uur rijden, dat heb je gauw in berggebied.

Radoviči is een mooie oude stad. We waren er nog nooit geweest, en het was beslist de moeite waard om er even rond te lopen. Het was zelfs even droog. In een groot oud gebouw, waarin ook de muziekschool gevestigd was, was de zaal in gereedheid gebracht. We hadden geen idee wat ons te wachten stond, maar het bleek een avondvullend programma te zijn van Manca, afgewisseld met een vriendin-zangeres en muzikale begeleiding van een pianist in het eerste gedeelte. In het tweede gedeelte werd die vervangen door een combo van accordeonist, violiste, bassist (vader Marko) en Manca zelf, die afwisselend zong en klarinet speelde. Van Mozart naar Edelweiss uit de Sound of Music naar plaatselijke schlagers; het was een topavond! Wat een talent zeg, die Manca. Opa en oma glommen dan ook van trots. Na afloop stonden er tafels vol zelfgemaakte hapjes, waar we ons flink tegoed aan deden. Marija had naast ongeveer tweehonderd baksels voor champagne gezorgd, en Jože liep rond met een fles whisky waar hij rijkelijk van uitdeelde, in kleine glaasjes. Ik bedankte vriendelijk voor de eer. Ik mocht het hele stel naar huis rijden. In het donker, door de regen, door de bergen. Onze auto hielp goed mee, voor het eerst merkten we dat hij vanzelf van dimlicht naar groot licht schakelde als er geen tegenliggers waren. En vice versa. Net bij het uitstappen vonden de wolken het nodig alles wat ze maar aan water bij zich droegen in één keer los te laten. Alsof ze duizenden emmers tegelijk leeggooiden over onze hoofden. In het kleine stukje van de auto naar de deur werden we alsnog kletsnat. Hebben wij weer.