Dinsdag 25 juni – dag 18: Cotignac

De papieren kaart, wegenkaart wel te verstaan. Ik hou er maar weer eens een pleidooi voor. Tegenwoordig tik je een bestemming in, volgt de weg op het digitale scherm en dat is dat. Bij de VVV (ik hou voor het gemak maar even de ouderwetse Nederlandse term aan) kregen we gisteren een vracht aan informatie, waaronder ook kaarten van de regio. Daarop staan echter alleen de highlights, en vooral de highlights die zíj belangrijk vinden. Maar hoe de regio er verder uitziet, wat interessante gebieden zijn, welke sluipweggetjes zijn de moeite waard, hoe zit het met hoogteverschillen, wat er verder nog is, dat weet je niet. Je mist het totaalplaatje, het overzicht. Een papieren kaart vouw je uit, je ziet direct waar je wel en niet naartoe wilt, hoe de plaatsen ten opzichte van elkaar liggen en wat de zogenaamde ‘groene’, dus landschappelijk aantrekkelijke routes zijn om maar wat te noemen.

Maar intussen hadden we nog steeds geen exemplaar op de kop weten te tikken. Dus trotseerden we vanmorgen de te verwachten (parkeer)drukte van de markt in Cotignac, in de hoop daar dan toch een goede Michelin-kaart te vinden. Het parkeren viel erg mee, er zijn genoeg ruime parkeerplaatsen aan de rand van het dorp gecreëerd, en we vonden vrijwel direct een plekje. De markt zelf was gezellig druk, zoals altijd in Frankrijk, en het aantal kramen was goed aangepast op de mogelijkheden ter plekke. Je liep dus niet over de hoofden, ook wel eens fijn. De man van de saucissons, de worstenkraam oneerbiedig gezegd, had in een jolige bui een nieuwe soort in de aanbieding gedaan:

Misschien even inzoomen...

Bij de Tabac vroegen we naar de kaart. Nee, hier niet, wel hiernaast! En ja hoor, daar lagen ze. Niet in de schaal die we altijd hebben, 1:15000, maar nog iets gedetailleerder met 1:100000. Helemaal blij. Op een van de vele terrassen, je struikelt er hier over, dronken we een bakje koffie en toen vonden we het welletjes. 

We reden in een half uurtje naar de Abbaye du Thoronet, alom aangeprezen als een must see, zoals het tegenwoordig heet. We hadden ons dan ook al voorbereid op enorme drukte, maar die bleek erg mee te vallen. De parkeerplekken waren lang niet vol, en het geheel was ook nog eens bijzonder mooi aangelegd. Er waren ruim voldoende picknickplaatsen, en gewapend met een vers stokbrood en enkele verse geitenkaasjes, die trouwens niet onderdeden voor die uit de Bourgogne, zochten we een plekje voor de lunch. Nadat we alles opgepeuzeld hadden liepen we richting abdij. Nou, het was dubbel en dwars de moeite waard! Schitterend door de eenvoud, een zeer sobere bouwstijl, werkelijk een plaatje. Generaties architecten hebben zich door deze bouwstijl laten inspireren, en elk jaar wordt een grote hedendaagse architect gevraagd na te denken over de gebouwen en een omkeerbare ingreep uit te voeren. Het klooster was van de Cisterciënzers, een orde die zelf ook zo sober mogelijk leefde. Er waren, afgezien van een hele brave klas schoolkindertjes, niet veel mensen dus we konden in alle rust alles op ons in laten werken en natuurlijk de nodige plaatjes schieten. Enige verstoring vormde een moeder die haar jongvolwassen dochter waarschijnlijk in de Vogue wilde hebben, en haar dan ook op allerlei plekken interessante poses aan liet nemen waar zij dan foto’s van nam. Maar dat negeerden we maar.

Ook een boom heeft wel eens ondersteuning nodig

Terug bij de tent betrok de lucht, sterker nog, hij werd inktzwart. Het regent hier wel vaker aan het eind van de dag, dat is normaal, maar tot nu toe waren het meestal enkele drupjes. Dit leek erger, en uit voorzorg deden we alles maar dicht. Tot na het eten lieten we het zo, daarna konden we nog een tijd buiten zitten. Op de kaart zochten we vast een route uit voor morgen, de bedoeling is dat we naar een Cathédrale Souterraine gaan, hoewel dat onmogelijk echt zo kan zijn want het bijbehorende kasteel ligt op honderden meters hoogte. We gaan het zien.