Donderdag 13 juni – dag 6: Stara Fužina – Venetië (camping Serenissima)

Kennelijk heb je haast een heel mensenleven nodig om je kampeeruitrusting goed georganiseerd te krijgen. Zo vergaat het ons in elk geval. Maar eerst de start van de dag.

Om half acht ging de wekker. We dronken nog een kop koffie, zetten de spullen in de auto en namen afscheid van Marija en Jože, die ons weer zo hartelijk ontvangen hadden. Dat ging gepaard met vooral bij Marija wat emoties, we weten tenslotte niet wat de toekomst ons brengt en of we elkaar nog zullen zien. De afstand speelt daarin een grote rol, je rijdt er beslist niet zomaar eventjes naar toe. En daarnaast worden we er ook allemaal niet jonger op. Maar goed, het is zoals het is, en gelukkig heeft Marija eindelijk ook Whatsapp geïnstalleerd zodat we veel makkelijker in contact kunnen blijven. Zij gebruikt Whatsapp alleen met ons en met Vesna, hun oudste dochter; de rest van haar vrienden- en klantenkring bedient zich van Viper.

Nog een laatste plaatje van het meer van Bohinj,
prachtige spiegeling in het water

Keurig op tijd waren we bij het station, alwaar de zogeheten Autovlak ons naar Most na Soče zou brengen. Ik schreef er ook vorig jaar al over, maar het blijft hoe dan ook een belevenis. Je snapt niet hoe het kan, en vooral niet hoe het überhaupt is toegestaan. Je rijdt je auto op een soort platte kar die wordt getrokken door een locomotief met daarachter nog een oud, gammel treinstel voor personenvervoer. De auto’s worden niet geborgd, en je ziet zelf maar hoeveel afstand je houdt van je voorganger. Voeg daarbij dat je werkelijk continue van de ene kant naar de andere geschud wordt, en je hebt het plaatje compleet. Dan heb ik het nog niet gehad over het feit dat je het eerste kwartier in het stikdonker door de buik van een berg rijdt, en daarna nog vele keren iets korter. Je kunt van minder claustrofobie ontwikkelen. Maar goed, we waren erop voorbereid, en na iets minder dan een uur konden we dit spookhuis verlaten. De auto mocht gelukkig mee.

In het plaatsje Kanal aten we weer een lekker stuk taart zodat we onze buik weer vol hadden. De reis verliep verder voorspoedig en precies om 13.00 reden we het kampeerterrein op. Of liever, het camperterrein. Het was er werkelijk vergeven van die witte dozen, op twee of vier wielen. Zelfs het tentveld was er mee bezaaid. We vonden nog één goede plek, naast die waar we vorig jaar gestaan hadden. Helemaal goed, want de plekken aan die kant zijn gigantisch groot. Voor het eerst deze vakantie pakten we de tent uit, en het opzetten ging dit keer razendsnel. Je hebt er nogal wat kracht voor nodig, maar óf we zijn sterker geworden óf het materiaal is wat soepeler geworden. Ik denk het eerste. In de auto hadden we het ook nog nooit eerder zo georganiseerd ingepakt. Dat begon vorig jaar al, toen ik twee grote kratten had gekocht bij Blokker. Daar pasten zo makkelijk alle keuken- en andere kampeerspullen in dat er niets meer los mee hoefde. Een grote, platte tas van Ikea kon de rest zoals handdoeken, thermokleding, zwemspullen, en wc-papier herbergen, en dat paste allemaal samen met die kratten onder de hoedenplank. Die kan namelijk, nog zo’n geweldig trucje van deze auto, een verdieping lager gezet worden. Daardoor hebben we erboven plaats voor slaapmatten, ons kleine tentje, slaapzakken etc. Drie kwartier na aankomst waren we geheel ingericht en de bedjes gespreid. Ok, ik zei het al, het kán even duren, een jaartje of vijftig, maar dan heb je dan ook alles georganiseerd. Laat je dus niet ontmoedigen.

Op de camping zelf is het, zoals altijd, ontzettend rustig. De mensen die de zaak bestieren zijn aardig en behulpzaam. Groot pluspunt is het restaurantje, behalve woensdag elke dag open. Betaalbaar en lekker. Nadat we ons geïnstalleerd hadden aten we een klein hapje en dat gaf mij precies genoeg voeding om het blog. te kunnen schrijven. Bert dook in een nieuw boek, en nadat ik mijn werk erop had zitten deed ik precies hetzelfde.

Om half acht liepen we naar het restaurant waar we weer heerlijk aten. Opeens kwam er een groep motorrijders aan die uit Bosnië Herzegovina bleken te komen. Ze deden een wedstrijdje wie het hardst kon schreeuwen, maar volgens mij zijn ze ex aequo geëindigd: allemaal de hoofdprijs gewonnen. Hoe het ze verder vergaan is weet ik niet, we hebben in elk geval niets meer gehoord. Toen het 22.00 was hadden we de pijp wel uit en doken we voor een eerste kampeernacht de tent in. Zeer georganiseerd.