Zaterdag 22 juni – dag 15: Peveragno – Cotignac (Var, Frankrijk)

De weersverwachting voor Zuid-Piemonte was uitermate slecht. In het noorden was al erg veel wateroverlast geweest, en dat zou nog vele malen erger worden komende dagen. Gold ook voor andere delen van Europa trouwens, zoals Zwitserland en Frankrijk. Overstromingen, aardverschuivingen, alles was mogelijk maar droog zou het in elk geval niet blijven. Van de ene wolkbreuk naar de andere. Dat zagen we niet zitten, en er zat maar één ding op: wegwezen. Maar waarheen? De weerkaart liet zien dat alleen het uiterste zuiden van Frankrijk dit weekend grotendeels zou ontsnappen aan slecht tot zeer slecht weer. Daarna knapte het overal wel weer op.

Ons oorspronkelijke plan om naar een camping à la ferme in de Mercantour te gaan moesten we laten varen, de weg ernaar toe hoog over de bergen en over kleine weggetjes was echt te gevaarlijk met dit weer en bovendien werd er juist ook daar veel regen verwacht komende week. We zochten op de kaart naar een camping in de buurt van Nice. In de Var, een ons geheel onbekende streek, vond ik een camping municipal die wel wat leek. Omdat we de bergpas moesten mijden ontkwamen we er niet aan eerst een heel stuk terug te rijden over de snelweg, en dan via de Rivièra naar de plaats van bestemming. Nou, dat was meteen bingo. We reden om half elf weg en stonden een half uur later alweer vast. Half Italië ligt op de schop, het lijkt de ringweg Groningen wel. Alleen gooien ze daar, zodra iets klaar is, de weg weer open en dat deden ze hier niet. Kilometers reden we met al het verkeer op één rijbaan, terwijl de tweede baan ons pesterig aankeek vanaf het asfalt, met het nodige leedvermaak. Boontje, loontje, zoiets. Nadat we drie uur gereden, of beter gezegd, stilgestaan hadden, zochten we een benzinestation op voor een korte pauze. Terwijl we de parkeerplaats opreden sprong iemand bijna voor onze auto, heftig zwaaiend. Welke gek…o wacht, het was onze overbuurman van de camping! Zij waren ruim een uur eerder vertrokken, en hadden dus nog veel langer vastgestaan. We kletsten gezellig bij en vervolgden daarna onze weg.

Na een lange rit, die vooral lang aanvoelde door de vele vertragingen (Tunnels! Honderden tunnels!), kwamen we om een uur of vijf aan bij Camping Les Pouverels, in Cotignac. Een wat mopperend aandoende man stond ons te woord. Op onze vraag naar een tentplek stak hij beide armen in de lucht, luid gesticulerend dat het natuurlijk ‘complet’ was. Alles was gereserveerd, en wat het niet was zou het binnenkort wel worden. Op de vrije plaatsen die we zagen konden we dus beslist niet gaan staan. Helaas pindakaas. Op onze vraag of er dan misschien morgen plek zou komen, we hadden al besloten als het hier niet lukte om een hotelletje te pakken voor een nacht, haalde hij zijn schouders op. Wie weet, kan van wel en kan van niet. We konden er geen soep van koken. Net toen we dan maar weg wilden gaan kwam er een dame aanfietsen, zijn vrouw. Hij vroeg haar te bevestigen dat ze vol waren, maar zij vertelde dat er nog een plek was! Weliswaar een hele smalle, krap aan voor onze tent, maar in elk geval konden we er gaan staan. Het vereiste enige creatieve aanpassingen om alle lijnen vast te zetten, maar met behulp van enkele boomtakken waar we ze omheen knoopte lukte het allemaal en na een uurtje stonden we dan toch weer, ingericht en al. Het woei behoorlijk hard zodat we de luifel niet op konden zetten, dan zouden we waarschijnlijk met luifel en al de lucht invliegen, maar dat deerde niet. We hadden een plek, we konden er voorlopig blijven en het was droog. Nou ja, bijna. Aan het begin van de avond vielen er wat spetters maar daar bleef het dan ook bij. Zin in koken hadden we niet, maar het verse stokbrood dat we onderweg gehaald hadden – Vive la France! – met goede Franse ham smaakte ons opperbest. Doel bereikt! Morgen maar eens zien wat de VAR* ons te bieden heeft. Hopelijk is de uitslag gunstig en ons doelpunt geldig 

*VAR = Video Assistent Referee, veelvuldig ingezet tijdens o.a. het EK voetbal

Uitzicht vanuit de tent