Donderdag 27 juni – dag 20: Cotignac (Aix-en-Provence)

Wie kampeert, zal mieren eten. Nu hoef je dat niet zo letterlijk te nemen, hoewel er laatst wel een paar in een fles water terechtkwamen, gefragmenteerd wel te verstaan (ze hadden kennelijk het leven gelaten in een lang niet gebruikte waterkraan). In een boek over voormalig Nederlands-Indië las ik ooit dat je eerst zes ons (!) mieren moet hebben gegeten, daarna ben je eraan gewend dat ze altijd in je eten zitten. Niets voor vegetariërs dus. In Venetië waren er een paar tussen het muskietengaas en het doek van de tentdeur gekropen en daar opgesloten geraakt. Bij het opzetten van de tent in Perevigno zag ik ze kruipen maar ik vergat ze te bevrijden. Een beetje mier laat dat natuurlijk niet op zich zitten en zoekt dan zelf wel een uitweg. Hoe? Gewoon door zich door het muskietengaas heen te vreten. Daar zitten nu dus een paar gaatjes in die ik bij thuiskomst maar zal proberen te repareren. Ik moet wel zeggen dat we dat gedeelte van de deur eigenlijk nooit openritsen, dus we hebben er verder geen last van.

Vandaag hadden we een uitstapje naar Aix-en-Provence gepland. We stonden dus op tijd op, om alsnog pas om kwart voor tien te vertrekken. Wat is dat toch? Ik denk dat het verschijnsel ‘vakantie’ heet. Maar goed, om elf uur reden we de grote parkeergarage, nieuw voor ons, naast het centrum binnen. Wat bijzonder was: onze digitale tolpas was ook geldig in die garage! Niets kaartjes trekken, gewoon inrijden bij de oranje T, bliep en klaar. Ideaal. Het was jaren geleden dat we hier voor het laatst waren, ik denk een jaar of twaalf. Nu had ik toevallig net in het boek van Pieter Waterdrinker, Van Huis en Haard, gelezen dat hij het de gezelligste en sfeervolste stad van Zuid-Frankrijk vond. Aan het eind van ons bezoek konden we zijn mening volmondig beamen. Wat een leuke stad! We hadden de mazzel dat het markt was, en dat is daar dan niet in een paar straten maar gewoon in alle straten van het oude centrum. Daardoor was het niet overvol maar juist gezellig druk. Tussendoor waren er overal terrasjes, in de schaduw godzijdank want het was dik dertig graden. We zwierven er een paar uur rond, doken af en toe een kerk in om af te koelen en stuitten bij een van die acties op een fenomenaal project van de Japanse kunstenares Chiharu Chiota, Beyond Consciousness. De gehele ruimte werd gevuld door een regen van roden draden. Tussen die draden waren honderden bedankbriefjes en tekeningen van over de hele wereld gevlochten. Je wist niet wat je zag. Hemel en aarde verbonden, het hier en het nu.

Zo rond een uur of twee, we liepen een zijstraatje in om ook buiten de geijkte paden te treden, gingen we even zitten voor een drankje. Hoewel het een klein restaurantje was, waar twee aardige en behulpzame jongens de scepter zwaaiden, mocht dat gelukkig – je weet het hier nooit, met lunchtijd. Aan het tafeltje naast ons werden intussen fantastisch opgemaakte borden met eten geserveerd. En ja, zien eten doet eten, dus we vroegen toch maar de kaart. Wat een goede beslissing! Zelden zoiets lekkers gegeten. Tartaar van rauwe, gemarineerde zalm met mango, een verrukkelijk aangemaakte salade en avocado. Wat een voltreffer. We lieten een dikke fooi achter en de dag kon niet meer stuk. We liepen door wat achterafstraatjes terug naar de parkeergarage – Le Rotonde, voor de liefhebbers – en konden tot onze verbazing inderdaad zo uitrijden. Bliep.

N.B. Ik heb niet veel foto's gemaakt, wilde liever zelf kijken. Bert heeft er meer, maar zoals altijd staan die op zijn fototoestel en om die op het blog te krijgen neemt teveel tijd. 

Bij de bakker in Cotignac haalden we, zoals elke dag, een stokbrood. De bakkersvrouw deed hem al in een zak voor ik iets gezegd had 😉, we zijn inmiddels vaste klant. Ze hebben op het pleintje daar een prima snelparkeersysteem trouwens. Zodra je je auto op een vrije plek zet, en die zijn er altijd, gaat een elektronische meter lopen. Start op 30 minuten en loopt dan terug. Luid en duidelijk zichtbaar, je kunt het niet missen. Na een half uur moet je wegwezen, maar je hebt ruim tijd om je bezoekje bij slager, bakker of groentewinkel af te leggen. Ik denk dat bij overschrijding van de parkeertijd je nummerbord gescand wordt en je een boete op de deurmat kunt verwachten, maar dat weet ik niet zeker. Voor de zekerheid zou ik dan de deurmat maar een paar weken verwijderen.

’s Avonds aten we alleen een paar geitenkaasjes met brood, meer dan genoeg. Net toen we de zitting op wilden heffen kwam de overbuurman met een plastic fles, of we de wijnglazen nog bij de hand hadden? Ja hoor, tuurlijk! En zo konden we ook deze dag weer afsluiten. De mieren, die onze tent over wilden nemen, werden er met een flinke mep van de bezem uit de tent gezwiept. Bliep!

Met een overhangend been, dat zie je niet vaak!
(zoom in op het timpaan, de driehoek bovenin)