Vrijdag 21 juni – dag 14: Peveragno

De modderige varkensveldjes waren nog drassiger geworden want het had flink geregend vannacht, precies zoals voorspeld. Maar toen we opstonden was het bijna droog, we konden koffie zetten en ontbijten onder de luifel. Jammer genoeg waren de bergen nog steeds onzichtbaar door de laaghangende bewolking, een tochtje daarnaartoe konden we dus wel op onze buik schrijven, maar voor een bezoekje aan de stad Cuneo was het uitstekend weer.

Het was markt toen we aankwamen. Dat wil zeggen, het wás markt. Ze waren al aan het opbreken omdat we zoals altijd te laat waren. De markten stoppen er hier om twaalf uur mee, en dan komen wij pas tot leven. Dat ging vroeger al zo, het gaat nog zo en het zal altijd wel zo blijven gaan. Het hoort nu eenmaal bij ons. We kuierden wat onder de hoge galerijen die het marktplein omzoomden. In één van de winkeltjes, ze sloten wat later dan de markt, vond Bert de perfecte riem. Nu zakte eindelijk zijn broek niet meer af, waardoor hij een stuk beter zat. Mooi, die boodschap kon van het lijstje. We dronken een kop koffie en schrokken van de rekening: €3, voor twéé cappuccino wel te verstaan. Dat doen ze hier goed hoor, in Italië. 

Cuneo is vrij overzichtelijk opgebouwd. Op een luchtfoto zagen we dat het in de vorm van een kruis neergezet was, met het grote plein als middelpunt. Nadat we nog wat rondgelopen hadden vonden we het wel welletjes. Gisteren hadden we lang in de auto gezeten, het zag er heel regenachtig uit en we wilden het liefst maar gewoon wat lezen. Terug naar de tent dus.

Daar waren we getuige van een bijzonder tafereel: een camper die niet weg kon komen van het modderige veldje waarop hij stond. Er kwamen matten aan te pas, hielp niet. De wielen bleven doorslippen. Iemand kwam op het idee er grind onder te gooien, dat lag hier genoeg. Hielp een beetje. Duwen dan maar. Hielp niet. Uiteindelijk, met heel veel extra grind, nog meer matten én duwkracht van een flink aantal mensen raakte het ding weer op gang kon de weg vervolgd worden. We bekeken het met een beetje leedvermaak, maar ook wel met mededogen. Niet veel later: nummer twee. De hele geschiedenis herhaalde zich, en ook nu werd de grasmat geheel verwoest voor de wielen weer grip kregen. Later, toen we net aan het koken waren: nummer drie. Dat duurde nog veel langer allemaal, maar uiteindelijk kon ook die kolos de weg weer opdraaien.

Leedvermaak, ik zei het al. Maar God sliep niet, en hij vergastte ons met kennelijk plezier op een enorme hoosbui. Tja, dat krijg je ervan. Dankzij die al vaker genoemde luifel bleven we echter droog en konden we gewoon doorgaan met koken. Ik denk dat God het door de vingers heeft gezien. Of, misschien had hij (zij?) ook wel wat gegrinnikt in zichzelf. Wie zal het zeggen.