Woensdag 12 juni – dag 5: Stara Fužina

Om te beginnen even een wetenswaardigheidje dat ik gisteren vergeten was te vermelden. Bij de lunch, in restaurant Rupa, kreeg ik een salade die aangekondigd was als ‘very local speciality’. Ok, we zijn hier niet om de Nederlandse pot te eten, dus kom maar door. Iets met ei, aardappel, spekjes en groene slierten, dat kon van alles zijn. Het was een lauwe salade, en de groene slierten kon ik niet goed thuisbrengen. Rucola? Andijvie? Sla? Lekker was het in elk geval wel, fris met een beetje een bittertje erdoor (nee, het is geen wijnrecensie van Onno Kleyn). Thuis keek ik maar eens op de rekening en toetste de Sloveense naam in op Google. Paardebloemen! In Frankrijk luisteren die naar de tot de verbeelding sprekende naam Pissenlits, misschien zijn we daarom nooit op het idee gekomen ze in het vroege voorjaar te plukken. Maar nu zou ik zeggen: doen! Met stukjes gekookte aardappel en een hardgekookt ei in plakjes, en een lichte dressing van mosterd, wijnazijn en goede olijfolie heb je echt iets bijzonders.

Goed. De dag begon gisteren een beetje anders dan gepland. We zouden naar Ljubljana, de hippe hoofdstad, maar toen ik in de winkel stond om ons ontbijt bij elkaar te zoeken voelde ik me opeens een beetje raar worden. Het zweet brak me uit (spoiler: loopt goed af). Ik bleef maar even staan, diep ademhalend in de hoop dat het zou helpen. Een winkelmedewerkster die langsliep vroeg of het wel goed ging, waarop ik antwoordde dat ik me niet zo lekker voelde. In no time had ze een stoel voor me neergezet en een glas suikerwater in mijn handen gedrukt. Of ze een ambulance moest bellen? Nou nee hoor, dat was niet nodig. Gewoon even zitten. Ik belde Bert en binnen vijf minuten was hij bij me. De dame vroeg nogmaals of ze niet een ambulance moest bellen, maar toen ze zag dat we samen rechtop de winkel uitliepen was ze gerustgesteld. We besloten die dag thuis te blijven, wat achteraf een uitstekend idee was want het bleef de hele dag stortregenen. Nadat ik een banaan en wat yoghurt had gegeten dook ik m’n bed weer in en pas om half drie werd ik wakker. Geheel verkwikt (soms betrap ik mezelf op wat ouderwets taalgebruik, maar het bekt zo lekker) togen we naar beneden, want Marija had ons al een paar keer gebeld zag ik. Niet zomaar: we werden uitgenodigd voor de ‘fish party’ om drie uur. Een van de forellen die gisteren gevangen was, 69 cm lang, was vakkundig gefileerd door een gast uit Zwitserland. Marija had hem werkelijk verrukkelijk klaargemaakt, gestoofd in boter met wat kruiden. Er waren ook gekookte aardappelen met peterselie en een groene salade, uiteraard uit eigen tuin. Hoewel ik eerst dacht geen trek te hebben, en al zeker niet in vis, kon ik de verleiding toch niet weerstaan. Gelukkig maar. Nog nooit heb ik zulke lekkere forel gegeten! Het waren filets ter grootte van een flinke boterham. De bijbehorende witte wijn heb ik maar overgeslagen, dat leek me niet zo verstandig. Na deze maaltijd kwam er nog een schaal met raclette-kaas tevoorschijn met bijbehorend apparaat, dat was ons toch teveel van het goede. De Zwitser had dat van huis meegenomen. Gelukkig bleek de stekker van het raclette-ding niet te passen en konden we het gesmolten kaas-gebeuren over laten gaan.

Het was zowaar gestopt met regenen en dus trokken we er nog even op uit. Tijdens onze wandeling zagen we hoe ook hier het water tekeer was gegaan: hele stukken asfalt waren van het pad weggeslagen. Er stond nog veel water op het pad hier en daar en het zou wel even duren voor dat allemaal weer weggezakt was. Maar wij genoten ervan, het is hier overal zo mooi en zeker deze tijd van het jaar. Veelvuldig stopten we om onze Plant Net app te gebruiken, makkelijker kun je een plant of boom niet determineren.

Terug in ons appartement pakten we onze spullen vast zoveel mogelijk in, we wilden de trein van 9.05 halen de volgende ochtend. Omdat we daar vrij snel mee klaar waren en ook al gegeten hadden keken we op de laptop nog een aflevering van Clarkson’s Farm, hilarisch en zeer ontspannend. We gooiden twee extra dekens op het bed, het was nu ook in huis koud geworden, en zo zweefden we voor het laatst de donkerte van de Sloveense nacht in.