Al dagen had ik me erop verheugd: mijn loopje van ons huis naar de bakker. Nou ja, beter gezegd naar de supermarkt, daar verkopen ze vers brood. In twee minuten loop ik tussen de huizen door naar de rivier, steek de brug over en dan ben ik er. Vanmorgen waren we vrij laat op. Geen wonder na twee lange reisdagen, we moesten echt even bijkomen. Pas na de koffie, het was inmiddels over tienen, waagde ik me tussen de buien door buiten de deur. Want ja, het goot van de regen. Precies zoals voorspeld. Gelukkig nam het op een goed moment wat af en dus ging ik gewapend met paraplu de deur uit. Omdat er hier nooit iets verandert, tenminste, zo lijkt het, was ook alles in de winkel nog hetzelfde. Hoewel? Er was toch iets anders dan ik gewend was. Er was namelijk geen brood. Twee dames, duidelijk hoorbaar van Duitse afkomst, keken ook vertwijfeld rond. Uiteindelijk namen ze hun toevlucht tot een soort sponsachtig verpakt witbrood dat zo lekker aan je gehemelte blijft kleven. Zouden ze hier dan echt geen brood meer verkopen? Jawel hoor. Waarschijnlijk waren we gewoon te laat. Ze gaan hier al om zeven uur open, en dan is de kans dat het brood om tien uur op is groot. Gelukkig was er aan de overkant van de straat, verscholen in de diepte achter een gebouw, nóg een winkeltje. Daar hadden ze nog wel wat liggen. Samen met een pakje boter en twee bekertjes yoghurt toog ik huiswaarts, en zo hadden we toch een goed ontbijt.
Intussen bleef het maar regenen. Ik schreef het blog van de eerste twee dagen, Bert werkte achterstallige kranten weg. We zetten nog maar eens een bak koffie. Om een uur of half twee brak opeens de zon door en werd het droog. We aarzelden geen moment, trokken de schoenen aan en liepen richting meer. Dat is een leuke, niet te lange wandeling met – o zo belangrijk – een gezellige uitspanning halverwege. Je zit er direct aan het water, en het was er niet eens druk. We dronken wat en toen de lucht tegen half vijf weer dichttrok liepen we naar huis. Daar werden we direct opgevangen door Marija, ze had bouillon getrokken. Of we ook wat wilden? Ach ja, waarom niet. Ze zijn hier zo ontzettend gastvrij altijd. Dus zaten we om kwart over vijf weer aan de soep, deze keer met croutons erbij. Daarna kwam er een pan met puree en spekjes op tafel, een pot bieten in het zuur en een potje cranberries, natuurlijk zelf geplukt in de bergen. Wij zijn niet gewend om zo vroeg te eten maar hier doen ze dat altijd. Vaak eten ze om een uur of drie zelfs al, en dan ’s avonds nog wat fruit of yoghurt. In elk geval hoefden we niet meer op zoek naar een restaurantje vanavond.
Marija had de keuken vol baksels liggen. Morgen is er namelijk een recital van een van haar kleindochters, die zingt. Haar vader is musicus, speelt trompet in de politiekapel dus ze heeft het niet van vreemd. Kortom, we gaan daar met z’n allen naar toe. Marija was ook een pullover voor de kleindochter aan het breien. Die had er namelijk een gekocht in de kringloop, ze was er ontzettend blij mee. Haar moeder gooide hem in de was en daarna in de droger. Toen was het een baby-pullover geworden. Marija wilde haar dus plezieren met een nieuw exemplaar, maar wist niet hoe ze de gebreide panden aan elkaar moest zetten. Of ik dat misschien wist? Ja, vaak genoeg gedaan. Zou ik dan misschien…. Tuurlijk. En zo is er altijd wat te doen hier.
 |
| Een favoriet! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie hier een reactie achterlaten!